Να’ σαι χριστιανός, σημαίνει να μετέχεις όμοια την κάθε στιγμή, στην κένωση και θυσία επί του Σταυρού και στη μέγιστη χαρά της Μεταμόρφωσης. Στην προσωπική ζωή του καθενός μας το Θαβώρ και ο Γολγοθάς πρέπει να βιώνονται σαν δυο αξεχώριστες όψεις μιας σύνολης, ακέραιας πραγματικότητας. Ο συμβολισμός των Μυστηρίων το φανερώνει αυτό πλουσιοπάροχα.
Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στην Ανάσταση, το προοίμιο της αιώνιας ζωής, την είσοδο στη δόξα. Ντυνόμαστε τα λευκά ιμάτια της ευφροσύνης και δεχόμαστε στα χέρια ένα αναμμένο κερί. Αλλά την ίδια ώρα ένας Σταυρός φοριέται γύρω από το λαιμό μας: να κοινωνείς στη δόξα, σημαίνει να φέρεις και το σταυρό σου.
Η ίδια αλήθεια υπογραμμίζεται και στο Μυστήριο του Γάμου: τα στέφανα, είναι στέφανα χαράς και νίκης μα είναι ωστόσο και μαρτυρίου. Αγαλλίαση και σήκωμα του σταυρού συναπαντιούνται στη δεύτερη ευχή που λέει ο ιερέας για το ζευγάρι: «και ἒλθοι ἐπ’ αὐτούς ἡ χαρά ἐκείνη, ἣν ἒσχεν ἡ μακαρία Ἑλένη, ὃτε εὗρε τον τίμιον Σταυρόν». Και η ευχή συνεχίζει για τους ουρανίους στεφάνους που δόθηκαν στους αγίους Σαράντα Μάρτυρες.
Έτσι και στο Μυστήριο της Μετανοίας πρέπει να νιώσουμε το πένθος, το στεναγμό, τη θλίψη για την αμαρτία, αλλά την ίδια ώρα αυτή η θλίψη γίνεται γλυκόπικρη, «χαρμολύπη», για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, ένα «χαροποιόν πένθος». Μετάνοια δεν είναι μονάχα να σταυρωθείς με τον Χριστό, αλλά και να μεταμορφωθείς μαζί Του.
Λοιπόν σε κάθε βήμα του ταξιδιού του χριστιανού Θαβώρ και Γολγοθάς ανταμώνουν. Να έχεις μερίδιο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, δεν σημαίνει να ξεφύγεις από όλα τα παθήματα, αλλά να μεταμορφώνεσαι μέσα στο και μέσα από το πάθος.